Een zandpad met een handjevol huizen die uitzicht hadden over een groot stuk weiland. Dat was de Burgemeester Patijnlaan halverwege de jaren twintig van de vorige eeuw. Maart 2002: De familie Van Doorn en De With halen herinneringen op aan hun straat.
Ooit was de Burgemeester Patijnlaan slechts een zandpad dat eindigde in bos. Aan de ene kant van de laan was alleen nog weiland, land dat toebehoorde de aan de bewoners van Ma Retraite. Daar had boer De With zijn boerderij staan die hij huurde van de eigenaars. Omdat de grond in 1930 verkocht werd, moest boer De With naar een ander huis uitkijken. Het werd een huis aan de overkant van de Patijnlaan op nummer 107 zodat hij in de wijk kon blijven waar hij zijn meeste klanten had zitten. Voor de som van acht gulden per week kon hij het huren. Hier groeide de kleine Goof de With op, inmiddels 81 jaar oud. Sinds zeven jaar is hij weer terug in Zeist, nadat hij het grootste gedeelte van zijn leven buiten zijn geboorteplaats heeft doorgebracht. Hij koestert warme herinneringen aan de Patijnlaan.
Goof de With: “Het is ongelooflijk hoe het allemaal veranderd is. In 1932 was er slechts een zandpad met aan de overkant een paard en ruim duizend kippen van mijn vader. Alleen de Joost van den Vondellaan en de Constantijn Huygenslaan waren al opgebouwd. ’s Avonds was het pikkedonker in onze straat want straatlantaarns waren er niet. De huizen van de Patijnlaan waren bedoeld voor middenstanders en ze stonden bekend als villa’s.
In 1936 verhuisde het gezin naar het huis ernaast omdat boer De With niet meer wilde huren. Hij kocht het huis voor fl 6.000,- waar hij tot 1977 heeft gewoond. Zoon Goof had inmiddels het nest al heel lang verlaten.
Woningtekort
De familie Van Doorn aan de Patijnlaan 111 woont nog steeds in het huis dat ze in 1958 voor fl. 9000,- kochten. Truus van Doorn (76): “Mijn man komt uit Zeist en had zijn werk in Utrecht. Met de auto deed hij er acht minuten over om vanuit het centrum naar huis te komen. Tijdens de hele rit was er slechts één stoplicht. Dan maakte hij er een wedstrijdje van of het hem acht of tien minuten zou kosten. Het was dus logisch dat we iets in Zeist zochten. Er was een enorm woningtekort en daardoor was er een raar soort manier van huizen kopen. Wij hadden onze keus voor dit huis al in 1955 gemaakt en het ook gekocht. Maar we moesten wachten tot de huidige bewoners zelf ook een huis hadden gevonden en bereid waren het aan ons af te staan. Uiteindelijk heeft dat drie jaar geduurd.”
Frans van Doorn (81): “Het eerste wat ik deed was al het graniet en glas-in-lood eruit halen. Verschrikkelijk vonden we dat. Ik snap nog steeds niet dat de huidige generatie dat allemaal weer terughaalt! Er werd in die dagen trouwens veel minder geklust. Mensen hadden er geen tijd en geen zin voor. En bovendien had je nog geen Gamma of Praxis. Toch zien de huizen er nu een stuk verzorgder uit dan toen. Wat dat betreft is de buurt er alleen maar beter op geworden. Dat kan natuurlijk ook niet anders met zulke prijzen. Daar komt toch een bepaald soort mensen op af.”
Mevrouw Van Doorn: “Het is altijd een nette wijk geweest, een wijk waar veel middenstanders en ambtenaren woonden en een mix van jong en oud. Toch was er onderling maar weinig contact. Iedereen was druk met z’n eigen gezinnetje. Wat dat betreft is er nu niet zoveel veranderd. Wat wel is veranderd is het aantal auto’s voor de deur. Eind jaren vijftig was er één auto in de straat en tegenwoordig staan er minstens twee auto’s voor elke deur.”
Mevrouw Van Doorn herinnert zich boer De With nog heel goed. “Ik kocht er altijd mijn melk, kaas en boter. En in de zomer had hij pruimen voor vijf cent de kilo. Er waren trouwens heel veel kleine kruideniers en bakkertjes in de buurt zoals Lurfink de bakker en Catsburg de melkboer. Heel gezellig allemaal maar het kostte je bijna de hele ochtend om al je boodschappen bij elkaar te krijgen omdat je van de ene winkel naar de andere moest.”
Ondanks hun hoge leeftijd zijn de Van Doorns niet van plan te verhuizen. Mevrouw Van Doorn: “Ik vind het nog steeds erg prettig wonen hier en dat hier een mix is van verschillende leeftijden maakt het juist leuk.”
Naschrift 2025
Naschrift: Dit artikel verscheen in de Dichterbij Magazine editie maart 2002 en is in november 2025 online gezet als artikel uit de oude doos. Het oorspronkelijke artikel had geen plaatjes. Die zijn er ook in 2025 bij gezet. Gezien de leeftijden anno 2002 zullen de geïnterviewden inmiddels helaas overleden zijn. Als de redactie zich niet vergist is dit het graf van Frans (2004) en Truus (2011) van Doorn. ^JL